Domingo de Paixón - Ciclo A,
7 de abril – 2017
Lectura do Evanxeo segundo
Mateu, (Mt. 26, 14 – 27,
66)
“Paixón do Noso Señor
Xesucristo segundo San Mateu”
C. Naquel tempo, un dos
Doce, chamado Xudas Iscariote, foi aos sumos sacerdotes e propúxolles:
S. «Que estades
dispostos a darme, se volo entrego?»
C. Eles axustáronse con
el en trinta moedas. E desde entón andaba buscando ocasión propicia para
entregalo.
C. O primeiro día dos
Ázimos achegáronse os discípulos a Jesús e preguntáronlle:
S. -«Onde queres que
che preparemos a cea de Pascua?»
C. El contestou:
+ «Ide á cidade, a casa
de Fulano, e dicídelle: "O Mestre di: O meu momento está preto; desexo
celebrar a Pascua na túa casa cos meus discípulos."»
C. Os discípulos
cumpriron as instrucións de Xesús e prepararon a Pascua.
C. Á tardiña púxose á
mesa cos Doce. Mentres comían dixo:
+ «Asegúrovos que un de
vós vaime a entregar.»
C. Eles, consternados,
puxéronse a preguntarlle un tras outro:
S. «Señor, seica son
eu?»
C. El respondeu:
+ «O que mollou na
mesma fonte que eu, ese vaime a entregar. O Fillo do home vaise, como está
escrito del; pero, ai do que vai entregar ao Fillo do home!; máis lle valería
non haber nado.»
C. Entón preguntou Xudas,
o que o ía a entregar:
S. «Son eu seica,
Mestre?»
C. El respondeu:
+ «Ti dixéchelo.»
C. Durante a cea, Xesús
colleu pan, pronunciou a bendición, partiuno e deuno aos seus discípulos,
dicindo:
+ «Tomade, comede: isto
é o meu corpo.»
C.. E, collendo unha
copa, pronunciou a acción de grazas e deulla dicindo:
+ «Bebede todos; porque
esta é o meu sangue, sangue da alianza, derramada por todos para o perdón dos
pecados. E dígovos que non beberei máis do froito da vide, ata o día que beba
convosco o viño novo no reino do meu Pai.»
C. Cantaron o salmo e
saíron para o monte das Oliveiras.
C. Entón Xesús
díxolles:
+ «Esta noite ides caer
todos pola miña causa, porque está escrito: "Ferirei o pastor, e
dispersaranse as ovellas do rabaño." Pero cando resucite, irei antes que
vós a Galilea.»
C. Pedro replicou:
S. «Aínda que todos
caian pola túa causa, eu xamais caerei.»
C. Xesús díxolle:
+ «Asegúroche que esta
noite, antes que o galo cante, negarasme tres veces.»
C . Pedro lle replicó:
S. «Aínda que teña que
morrer contigo, non che negarei. »
C. E o mesmo dicían os
demais discípulos.
C. Entón Xesús foi con
eles a un horto, chamado Getsemaní, e díxolles:
+ «Sentádevos aquí,
mentres vou alá a orar.»
C. E, levándose a Pedro
e aos dous fillos de Zebedeo, empezou a entristecerse e a angustiarse. Entón
dixo:
+ «Morro de tristura:
quedade aquí e velade comigo.»
C. E, adiantándose un
pouco, caeu rostro en terra e oraba dicindo:
+ «Pai meu, se é
posible, que pase e afástese de min ese cáliz. Pero non se faga o que eu quero,
senón o que ti queres.»
C. E achegouse aos
discípulos e atopounos durmidos. Dixo a Pedro:
+ «Non puidestes velar
unha hora comigo? Velade e pregade para non caer na tentación, pois o espírito
é decidido, pero a carne é débil.»
C. De novo apartouse
por segunda vez e oraba dicindo:
+ «Pai meu, se este
cáliz non pode pasar sen que eu bébao, fágase a túa vontade.»
C. E, vindo outra vez,
atopounos durmidos, porque tiñan os ollos cargados. Deixándoos de novo, por
terceira vez oraba, repetindo as mesmas palabras. Logo achegouse aos seus
discípulos e díxolles:
+ «Xa podedes durmir e
descansar. Mirade, está preto a hora, e o Fillo do home vai ser entregado en
mans dos pecadores. Levantádevos, imos! Xa está preto o que me entrega.»
C. Aínda estaba a
falar, cando apareceu Xudas, un dos Doce, acompañado dun tropel de xente, con
espadas e paus, mandado polos sumos sacerdotes e os anciáns do pobo. O traidor
déralles este contrasinal:
S. «Ao que eu bique,
ese é; detédeo.»
C. Despois achegouse a Xesús
e díxolle:
S. «Salve, Mestre!»
C. E bicouno. Pero Xesús
contestoulle:
+ «Amigo, a que vés?»
C. Entón achegáronse a Xesús
e botáronlle man para detelo. Un dos que estaban con el agarrou a espada, a
desenvainou e dun tallo cortoulle a orella ao criado do sumo sacerdote. Xesús
díxolle:
+ «Envaina a espada;
quen usa espada, a espada morrerá. Pensas ti que non podo acudir ao meu Pai? El
mandaríame deseguido máis de doce lexións de anxos. Pero entón non se cumpriría
a Escritura, que di que isto ten que pasar.»
C. Entón dixo Xesús á
xente:
+ «Saístes a prenderme
con espadas e paus, como a un bandido? A diario sentábame no templo para
ensinar e, con todo, non me detivestes.»
C. Todo isto ocorreu
para que se cumprise o que escribiron os profetas. Naquel momento todos os
discípulos abandonárono e fuxiron. Os que detiveron a Xesús levárono a casa de
Caifás, o sumo sacerdote, onde se reuniron escríbalos e os anciáns. Pedro
seguíao de lonxe, ata o palacio do sumo sacerdote, e, entrando dentro, sentou
cos criados para ver en que paraba aquilo. Os sumos sacerdotes e o sanedrín en
pleno buscaban un falso testemuño contra Jesús para condenalo á morte e non o
atopaban, a pesar dos moitos falsas testemuñas que comparecían. Finalmente,
compareceron dous, que dixeron:
S. «Este dixo:
"Podo destruír o templo de Deus e reconstruílo en tres días."»
C. O sumo sacerdote
púxose en pé e díxolle:
S. «Non tes nada que
responder? Que son estes cargos que levantan contra ti?»
C. Pero Xesús calaba. E
o sumo sacerdote díxolle:
S. «Conxúroche por Deus
vivo a que nos digas se ti es o Mesías, o Fillo de Deus.»
C. Xesús respondeulle:
+ «Ti dixéchelo. Máis
aínda, eu dígovos: Desde agora veredes que o Fillo do home está sentado á
dereita do Todopoderoso e que vén sobre as nubes do ceo.»
C. Entón o sumo
sacerdote rasgou os seus vestiduras, dicindo:
S. «Blasfemou. Que
necesidade temos xa de testemuñas? Acabades de oír a blasfemia. Que decidides?»
C. E eles contestaron:
S. «É reo de morte.»
C. Entón cuspíronlle á
cara e losqueárono; outros o golpearon, dicindo:
S. «Feixe de profeta,
Mesías; quen che pegue?»
C. Pedro estaba sentado
fóra no patio, e achegóuselle unha criada e díxolle:
S. «Tamén ti andabas
con Xesús o Galileo.»
C. El negouno diante de
todos, dicindo:
S. «Non se que queres
dicir.»
C. E, ao saír ao portal,
viuno outra e dixo aos que estaban alí:
S. «Este andaba con Xesús
o Nazareno.»
C. Outra vez negou el
con xuramento:
S. «Non coñezo a ese
home.»
C. Pouco despois
achegáronse os que estaban alí e dixeron a Pedro:
S. «Seguro; ti tamén es
deles, delátache o teu acento.»
C. Entón el púxose a
botar maldicións e a xurar, dicindo:
S. «Non coñezo a ese
home.»
C. E deseguido cantou
un galo. Pedro acordouse daquelas palabras de Xesús: «Antes de que cante o
galo, negarasme tres veces.» E, saíndo fóra, chorou amargamente. Ao facerse de
día, todos os sumos sacerdotes e os anciáns do pobo reuníronse para preparar
condénaa á morte de Xesús. E, atándoo, levárono e entregárono a Pilato, o
gobernador. Entón Xudas, o traidor, ao ver que condenaran a Xesús, sentiu
remorso e devolveu as trinta moedas de prata aos sumos sacerdotes e anciáns,
dicindo:
S. «Pequei, entreguei á
morte a un inocente.»
C. Pero eles dixeron:
S. «A nós que? Alá ti!»
C. El, arroxando as
moedas no templo, marchouse; e foi e aforcouse. Os sumos sacerdotes, recollendo
as moedas, dixeron:
S. «Non é lícito
botalas no arca das ofrendas, porque son prezo de sangue.»
C. E, despois de
discutilo, compraron con elas o Campo do Oleiro para cemiterio de forasteiros.
Por iso aquel campo chámase aínda «Campo de Sangue». Así se cumpriu o escrito
por Xeremías, o profeta: «E tomaron as trinta moedas de prata, o prezo dun que
foi taxado, segundo a taxa dos fillos de Israel, e pagaron con elas o Campo do
Oleiro, como mo ordenou o Señor.» Xesús foi levado ante o gobernador, e o
gobernador preguntoulle:
S. «Es ti o rei dos
xudeus?»
C. Xesús respondeu:
+ «Ti dilo.»
C. E, mentres o acusaban
os sumos sacerdotes e os anciáns, non contestaba nada. Entón Pilato
preguntoulle:
S. «Non oes cantos
cargos presentan contra ti?»
C. Como non contestaba
a ningunha pregunta, o gobernador estaba moi estrañado. Pola festa, o
gobernador adoitaba soltar un preso, o que a xente quixese. Había entón un
preso famoso, chamado Barrabás. Cando a xente acudiu, díxolles Pilato:
S. «A quen queredes que
vos solte, a Barrabás ou a Jesús, a quen chama o Mesías?»
C. Pois sabía que llo
entregaron por envexa. E, mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller
mandoulle a dicir:
S. «Non te metas con
ese xusto, porque esta noite sufrín moito soñando con el.»
C. Pero os sumos
sacerdotes e os anciáns convenceron á xente que pedisen o indulto de Barrabás e
a morte de Xesús. O gobernador preguntou:
S. «A cal dos dous
queredes que vos solte?»
C. Eles dixeron:
S. «A Barrabás.»
C. Pilato
preguntoulles:
S. «E que fago con Xesús,
chamado o Mesías?»
C. Contestaron todos:
S. «Que o crucifiquen.»
C. Pilato insistiu:
S. «Pois, que mal
fixo?»
C. Pero eles gritaban
máis forte:
S. «Que o crucifiquen!»
C. Ao ver Pilato que
todo era inútil e que, ao contrario, estaba a formarse un tumulto, tomou auga e
lavouse as mans en presenza da multitude, dicindo:
S. «Son inocente deste
sangue. Alá vós!»
C. E o pobo enteiro
contestou:
S. «O seu sangue caia
sobre nós e sobre os nosos fillos!»
C. Entón soltoulles a
Barrabás; e a Xesús, despois de azoutalo, entregouno para que o crucificaran.
Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao pretorio e reuniron ao redor del a
toda a compañía; espírono e puxéronlle un manto de cor púrpura e, trenzando
unha coroa de espiñas, lla cinguiron á cabeza e puxéronlle unha cana na man
dereita. E, dobrando ante el o xeonllo, burlábanse del, dicindo:
S. «Salve, rei dos
xudeus!»
C. Logo cuspíanlle,
quitábanlle a cana e golpeábanlle con ela a cabeza. E, terminada a burla,
quitáronlle o manto, puxéronlle a súa roupa e levárono a crucificar. Ao saír,
atoparon a un home de Cirene, chamado Simón, e forzárono a que levase a cruz.
Cando chegaron ao lugar chamado Gólgota (que quere dicir: «A Caveira»),
déronlle a beber viño mesturado con hiel; el probouno, pero non quixo bebelo.
Despois de crucificalo, repartíronse a súa roupa, botándoa a sortes, e logo
sentaron a custodialo. Encima da súa cabeza colocaron un letreiro coa
acusación: «Este é Xesús, o rei dos xudeus.» Crucificaron con el a dous
bandidos, un á dereita e outro á esquerda. Os que pasaban inxuriábano e dicían,
meneando a cabeza:
S. «Ti que destruías o
templo e reconstruíalo en tres días, sálvache a ti mesmo; se es Fillo de Deus,
baixa da cruz.»
C. Os sumos sacerdotes
con escríbalos e os anciáns burlábanse tamén, dicindo:
S. «A outros salvou, e
el non se pode salvar. Non é o rei de Israel? Que baixe agora da cruz, e
crerémoslle. Non confiou en Deus? Se tanto o quere Deus, que o libre agora. Non
dicía que era Fillo de Deus?»
C. Ata os bandidos que
estaban crucificados con el insultábano. Desde o mediodía ata a media tarde,
viñeron tebras sobre toda aquela rexión. A media tarde, Jesús gritou:
+ «Elí, Elí, lamá
sabaktaní.»
C. (É dicir:
+ «Meu Deus, meu Deus,
por que me abandonaches?»)
C. Ao oílo, algúns dos
que estaban por alí dixeron:
S. «A Elías chama
este.»
C. Un deles foi
correndo; deseguido, colleu unha esponxa empapada en vinagre e, suxeitándoa
nunha cana, deulle a beber. Os demais dicían:
S. «Déixao, a ver se
vén Elías a salvalo.»
C. Xesús deu outro
berro forte e exhaló o espírito.
Todos se arrodillan, e
faise unha pausa
C. Entón, o veo do
templo se rachou en dous, de arriba abaixo; a terra tremeu, as rocas se racharon.
As tumbas abríronse, e moitos corpos de santos que morreran resucitaron.
Despois que el resucitou, saíron das tumbas, entraron na Cidade santa e
aparecéronse a moitos. O centurión e os seus homes, que custodiaban a Xesús, o
ver o terremoto e o que pasaba, dixeron aterrorizados:
S. «Verdadeiramente este
era Fillo de Deus.»
C. Había alí moitas
mulleres que miraban de lonxe, aquelas que seguiran a Xesús desde Galilea para
atendelo; entre elas, María Magdalena e María, a nai de Santiago e Xosé, e a
nai dos Zebedeos. Á noitiña, chegou un home rico de Arimatea, chamado Xosé, que
era tamén discípulo de Xesús. Este acudiu a Pilato a pedirlle o corpo de Xesús.
E Pilato mandou que llo entregasen. Xosé, tomando o corpo de Xesús, envolveuno
nunha saba limpa, púxoo no sepulcro novo que se escavou nunha roca, rodou unha
pedra grande á entrada do sepulcro e marchouse. María Magdalena e a outra María
quedaron alí, sentadas enfronte do sepulcro. Á mañá seguinte, pasado o día da
Preparación, acudiron en grupo os sumos sacerdotes e os fariseos a Pilato e
dixéronlle:
S. «Señor, acordámonos
que aquel impostor, estando en vida, anunciou: "Aos tres días
resucitarei." Por iso, dá orde de que vixíen o sepulcro ata o terceiro
día, non sexa que vaian os seus discípulos, rouben o corpo e digan ao pobo:
"Resucitou de entre os mortos." A última impostura sería peor que a
primeira.»
C. Pilato contestou:
S. «Aí tedes a garda.
Ide vós e asegurade a vixilancia como sabedes.»
C. Eles foron, selaron
a pedra e coa garda aseguraron a vixilancia do sepulcro.
Palabra de Deus.
 |
| Domingo de Ramos - Ciclo A |
