Confraria da Virxe do Carme - Barallobre

Domingo de Paixón - Ciclo A, 7 de abril – 2017

Lectura do Evanxeo segundo Mateu,  (Mt. 26, 14 – 27, 66)

“Paixón do Noso Señor Xesucristo segundo San Mateu”

C. Naquel tempo, un dos Doce, chamado Xudas Iscariote, foi aos sumos sacerdotes e propúxolles:

S. «Que estades dispostos a darme, se volo entrego?»

C. Eles axustáronse con el en trinta moedas. E desde entón andaba buscando ocasión propicia para entregalo.

C. O primeiro día dos Ázimos achegáronse os discípulos a Jesús e preguntáronlle:

S. -«Onde queres que che preparemos a cea de Pascua?»

C. El contestou:

+ «Ide á cidade, a casa de Fulano, e dicídelle: "O Mestre di: O meu momento está preto; desexo celebrar a Pascua na túa casa cos meus discípulos."»

C. Os discípulos cumpriron as instrucións de Xesús e prepararon a Pascua.

C. Á tardiña púxose á mesa cos Doce. Mentres comían dixo:

+ «Asegúrovos que un de vós vaime a entregar.»

C. Eles, consternados, puxéronse a preguntarlle un tras outro:

S. «Señor, seica son eu?»

C. El respondeu:

+ «O que mollou na mesma fonte que eu, ese vaime a entregar. O Fillo do home vaise, como está escrito del; pero, ai do que vai entregar ao Fillo do home!; máis lle valería non haber nado.»

C. Entón preguntou Xudas, o que o ía a entregar:

S. «Son eu seica, Mestre?»

C. El respondeu:

+ «Ti dixéchelo.»

C. Durante a cea, Xesús colleu pan, pronunciou a bendición, partiuno e deuno aos seus discípulos, dicindo:

+ «Tomade, comede: isto é o meu corpo.»

C.. E, collendo unha copa, pronunciou a acción de grazas e deulla dicindo:

+ «Bebede todos; porque esta é o meu sangue, sangue da alianza, derramada por todos para o perdón dos pecados. E dígovos que non beberei máis do froito da vide, ata o día que beba convosco o viño novo no reino do meu Pai.»

C. Cantaron o salmo e saíron para o monte das Oliveiras.

C. Entón Xesús díxolles:

+ «Esta noite ides caer todos pola miña causa, porque está escrito: "Ferirei o pastor, e dispersaranse as ovellas do rabaño." Pero cando resucite, irei antes que vós a Galilea.»

C. Pedro replicou:

S. «Aínda que todos caian pola túa causa, eu xamais caerei.»

C. Xesús díxolle:

+ «Asegúroche que esta noite, antes que o galo cante, negarasme tres veces.»

C . Pedro lle replicó:

S. «Aínda que teña que morrer contigo, non che negarei. »

C. E o mesmo dicían os demais discípulos.

C. Entón Xesús foi con eles a un horto, chamado Getsemaní, e díxolles:

+ «Sentádevos aquí, mentres vou alá a orar.»

C. E, levándose a Pedro e aos dous fillos de Zebedeo, empezou a entristecerse e a angustiarse. Entón dixo:

+ «Morro de tristura: quedade aquí e velade comigo.»

C. E, adiantándose un pouco, caeu rostro en terra e oraba dicindo:

+ «Pai meu, se é posible, que pase e afástese de min ese cáliz. Pero non se faga o que eu quero, senón o que ti queres.»

C. E achegouse aos discípulos e atopounos durmidos. Dixo a Pedro:

+ «Non puidestes velar unha hora comigo? Velade e pregade para non caer na tentación, pois o espírito é decidido, pero a carne é débil.»

C. De novo apartouse por segunda vez e oraba dicindo:

+ «Pai meu, se este cáliz non pode pasar sen que eu bébao, fágase a túa vontade.»

C. E, vindo outra vez, atopounos durmidos, porque tiñan os ollos cargados. Deixándoos de novo, por terceira vez oraba, repetindo as mesmas palabras. Logo achegouse aos seus discípulos e díxolles:

+ «Xa podedes durmir e descansar. Mirade, está preto a hora, e o Fillo do home vai ser entregado en mans dos pecadores. Levantádevos, imos! Xa está preto o que me entrega.»

C. Aínda estaba a falar, cando apareceu Xudas, un dos Doce, acompañado dun tropel de xente, con espadas e paus, mandado polos sumos sacerdotes e os anciáns do pobo. O traidor déralles este contrasinal:

S. «Ao que eu bique, ese é; detédeo.»

C. Despois achegouse a Xesús e díxolle:

S. «Salve, Mestre!»

C. E bicouno. Pero Xesús contestoulle:

+ «Amigo, a que vés?»

C. Entón achegáronse a Xesús e botáronlle man para detelo. Un dos que estaban con el agarrou a espada, a desenvainou e dun tallo cortoulle a orella ao criado do sumo sacerdote. Xesús díxolle:

+ «Envaina a espada; quen usa espada, a espada morrerá. Pensas ti que non podo acudir ao meu Pai? El mandaríame deseguido máis de doce lexións de anxos. Pero entón non se cumpriría a Escritura, que di que isto ten que pasar.»

C. Entón dixo Xesús á xente:

+ «Saístes a prenderme con espadas e paus, como a un bandido? A diario sentábame no templo para ensinar e, con todo, non me detivestes.»

C. Todo isto ocorreu para que se cumprise o que escribiron os profetas. Naquel momento todos os discípulos abandonárono e fuxiron. Os que detiveron a Xesús levárono a casa de Caifás, o sumo sacerdote, onde se reuniron escríbalos e os anciáns. Pedro seguíao de lonxe, ata o palacio do sumo sacerdote, e, entrando dentro, sentou cos criados para ver en que paraba aquilo. Os sumos sacerdotes e o sanedrín en pleno buscaban un falso testemuño contra Jesús para condenalo á morte e non o atopaban, a pesar dos moitos falsas testemuñas que comparecían. Finalmente, compareceron dous, que dixeron:

S. «Este dixo: "Podo destruír o templo de Deus e reconstruílo en tres días."»

C. O sumo sacerdote púxose en pé e díxolle:

S. «Non tes nada que responder? Que son estes cargos que levantan contra ti?»

C. Pero Xesús calaba. E o sumo sacerdote díxolle:

S. «Conxúroche por Deus vivo a que nos digas se ti es o Mesías, o Fillo de Deus.»

C. Xesús respondeulle:

+ «Ti dixéchelo. Máis aínda, eu dígovos: Desde agora veredes que o Fillo do home está sentado á dereita do Todopoderoso e que vén sobre as nubes do ceo.»

C. Entón o sumo sacerdote rasgou os seus vestiduras, dicindo:

S. «Blasfemou. Que necesidade temos xa de testemuñas? Acabades de oír a blasfemia. Que decidides?»

C. E eles contestaron:

S. «É reo de morte.»

C. Entón cuspíronlle á cara e losqueárono; outros o golpearon, dicindo:

S. «Feixe de profeta, Mesías; quen che pegue?»

C. Pedro estaba sentado fóra no patio, e achegóuselle unha criada e díxolle:

S. «Tamén ti andabas con Xesús o Galileo.»

C. El negouno diante de todos, dicindo:

S. «Non se que queres dicir.»

C. E, ao saír ao portal, viuno outra e dixo aos que estaban alí:

S. «Este andaba con Xesús o Nazareno.»

C. Outra vez negou el con xuramento:

S. «Non coñezo a ese home.»

C. Pouco despois achegáronse os que estaban alí e dixeron a Pedro:

S. «Seguro; ti tamén es deles, delátache o teu acento.»

C. Entón el púxose a botar maldicións e a xurar, dicindo:

S. «Non coñezo a ese home.»

C. E deseguido cantou un galo. Pedro acordouse daquelas palabras de Xesús: «Antes de que cante o galo, negarasme tres veces.» E, saíndo fóra, chorou amargamente. Ao facerse de día, todos os sumos sacerdotes e os anciáns do pobo reuníronse para preparar condénaa á morte de Xesús. E, atándoo, levárono e entregárono a Pilato, o gobernador. Entón Xudas, o traidor, ao ver que condenaran a Xesús, sentiu remorso e devolveu as trinta moedas de prata aos sumos sacerdotes e anciáns, dicindo:

S. «Pequei, entreguei á morte a un inocente.»

C. Pero eles dixeron:

S. «A nós que? Alá ti!»

C. El, arroxando as moedas no templo, marchouse; e foi e aforcouse. Os sumos sacerdotes, recollendo as moedas, dixeron:

S. «Non é lícito botalas no arca das ofrendas, porque son prezo de sangue.»

C. E, despois de discutilo, compraron con elas o Campo do Oleiro para cemiterio de forasteiros. Por iso aquel campo chámase aínda «Campo de Sangue». Así se cumpriu o escrito por Xeremías, o profeta: «E tomaron as trinta moedas de prata, o prezo dun que foi taxado, segundo a taxa dos fillos de Israel, e pagaron con elas o Campo do Oleiro, como mo ordenou o Señor.» Xesús foi levado ante o gobernador, e o gobernador preguntoulle:

S. «Es ti o rei dos xudeus?»

C. Xesús respondeu:

+ «Ti dilo.»

C. E, mentres o acusaban os sumos sacerdotes e os anciáns, non contestaba nada. Entón Pilato preguntoulle:

S. «Non oes cantos cargos presentan contra ti?»

C. Como non contestaba a ningunha pregunta, o gobernador estaba moi estrañado. Pola festa, o gobernador adoitaba soltar un preso, o que a xente quixese. Había entón un preso famoso, chamado Barrabás. Cando a xente acudiu, díxolles Pilato:

S. «A quen queredes que vos solte, a Barrabás ou a Jesús, a quen chama o Mesías?»

C. Pois sabía que llo entregaron por envexa. E, mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:

S. «Non te metas con ese xusto, porque esta noite sufrín moito soñando con el.»

C. Pero os sumos sacerdotes e os anciáns convenceron á xente que pedisen o indulto de Barrabás e a morte de Xesús. O gobernador preguntou:

S. «A cal dos dous queredes que vos solte?»

C. Eles dixeron:

S. «A Barrabás.»

C. Pilato preguntoulles:

S. «E que fago con Xesús, chamado o Mesías?»

C. Contestaron todos:

S. «Que o crucifiquen.»

C. Pilato insistiu:

S. «Pois, que mal fixo?»

C. Pero eles gritaban máis forte:

S. «Que o crucifiquen!»

C. Ao ver Pilato que todo era inútil e que, ao contrario, estaba a formarse un tumulto, tomou auga e lavouse as mans en presenza da multitude, dicindo:

S. «Son inocente deste sangue. Alá vós!»

C. E o pobo enteiro contestou:

S. «O seu sangue caia sobre nós e sobre os nosos fillos!»

C. Entón soltoulles a Barrabás; e a Xesús, despois de azoutalo, entregouno para que o crucificaran. Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao pretorio e reuniron ao redor del a toda a compañía; espírono e puxéronlle un manto de cor púrpura e, trenzando unha coroa de espiñas, lla cinguiron á cabeza e puxéronlle unha cana na man dereita. E, dobrando ante el o xeonllo, burlábanse del, dicindo:

S. «Salve, rei dos xudeus!»

C. Logo cuspíanlle, quitábanlle a cana e golpeábanlle con ela a cabeza. E, terminada a burla, quitáronlle o manto, puxéronlle a súa roupa e levárono a crucificar. Ao saír, atoparon a un home de Cirene, chamado Simón, e forzárono a que levase a cruz. Cando chegaron ao lugar chamado Gólgota (que quere dicir: «A Caveira»), déronlle a beber viño mesturado con hiel; el probouno, pero non quixo bebelo. Despois de crucificalo, repartíronse a súa roupa, botándoa a sortes, e logo sentaron a custodialo. Encima da súa cabeza colocaron un letreiro coa acusación: «Este é Xesús, o rei dos xudeus.» Crucificaron con el a dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda. Os que pasaban inxuriábano e dicían, meneando a cabeza:

S. «Ti que destruías o templo e reconstruíalo en tres días, sálvache a ti mesmo; se es Fillo de Deus, baixa da cruz.»

C. Os sumos sacerdotes con escríbalos e os anciáns burlábanse tamén, dicindo:

S. «A outros salvou, e el non se pode salvar. Non é o rei de Israel? Que baixe agora da cruz, e crerémoslle. Non confiou en Deus? Se tanto o quere Deus, que o libre agora. Non dicía que era Fillo de Deus?»

C. Ata os bandidos que estaban crucificados con el insultábano. Desde o mediodía ata a media tarde, viñeron tebras sobre toda aquela rexión. A media tarde, Jesús gritou:

+ «Elí, Elí, lamá sabaktaní.»

C. (É dicir:

+ «Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?»)

C. Ao oílo, algúns dos que estaban por alí dixeron:

S. «A Elías chama este.»

C. Un deles foi correndo; deseguido, colleu unha esponxa empapada en vinagre e, suxeitándoa nunha cana, deulle a beber. Os demais dicían:

S. «Déixao, a ver se vén Elías a salvalo.»

C. Xesús deu outro berro forte e exhaló o espírito.

Todos se arrodillan, e faise unha pausa

C. Entón, o veo do templo se rachou en dous, de arriba abaixo; a terra tremeu, as rocas se racharon. As tumbas abríronse, e moitos corpos de santos que morreran resucitaron. Despois que el resucitou, saíron das tumbas, entraron na Cidade santa e aparecéronse a moitos. O centurión e os seus homes, que custodiaban a Xesús, o ver o terremoto e o que pasaba, dixeron aterrorizados:

S. «Verdadeiramente este era Fillo de Deus.»

C. Había alí moitas mulleres que miraban de lonxe, aquelas que seguiran a Xesús desde Galilea para atendelo; entre elas, María Magdalena e María, a nai de Santiago e Xosé, e a nai dos Zebedeos. Á noitiña, chegou un home rico de Arimatea, chamado Xosé, que era tamén discípulo de Xesús. Este acudiu a Pilato a pedirlle o corpo de Xesús. E Pilato mandou que llo entregasen. Xosé, tomando o corpo de Xesús, envolveuno nunha saba limpa, púxoo no sepulcro novo que se escavou nunha roca, rodou unha pedra grande á entrada do sepulcro e marchouse. María Magdalena e a outra María quedaron alí, sentadas enfronte do sepulcro. Á mañá seguinte, pasado o día da Preparación, acudiron en grupo os sumos sacerdotes e os fariseos a Pilato e dixéronlle:

S. «Señor, acordámonos que aquel impostor, estando en vida, anunciou: "Aos tres días resucitarei." Por iso, dá orde de que vixíen o sepulcro ata o terceiro día, non sexa que vaian os seus discípulos, rouben o corpo e digan ao pobo: "Resucitou de entre os mortos." A última impostura sería peor que a primeira.»

C. Pilato contestou:

S. «Aí tedes a garda. Ide vós e asegurade a vixilancia como sabedes.»

C. Eles foron, selaron a pedra e coa garda aseguraron a vixilancia do sepulcro.

Palabra de Deus.

Domingo de Ramos - Ciclo A