Homilía do Santo Pai Francisco na Vixilia Pascual - 2017
«Na madrugada do sábado, ao alborear o primeiro día da semana, foron María a
Madalena e a outra María a ver o sepulcro» (Mt 28,1). Podemos imaxinar eses pasos?, o típico paso
de quen vai ao cemiterio, paso canso de confusión, paso debilitado de quen non
se convence de que todo terminase desa forma? Podemos imaxinar os seus rostros
pálidos? bañados polas bágoas e a pregunta, como pode ser que o Amor estea
morto?
A diferenza dos discípulos, elas están aí -como tamén
acompañaron o último respiro do seu Mestre na cruz e logo a Xosé de Arimathea a
darlle sepultura-; dúas mulleres capaces de non evadirse, capaces de aguantar,
de asumir a vida como se presenta e de resistir o sabor amargo das inxustizas.
E alí están, fronte ao sepulcro, entre a dor e a incapacidade de resignarse, de
aceptar que todo sempre teña que terminar igual.
E se facemos un esforzo coa nosa imaxinación, no rostro
destas mulleres podemos atopar os rostros de tantas nais e avoas, o rostro de
nenos e mozos que resisten o peso e a dor de tanta inxustiza inhumana. Vemos
reflectidos nelas o rostro de todos aqueles que camiñando pola cidade senten a
dor da miseria, a dor pola explotación e trátaa. Nelas tamén vemos o rostro
daqueles que sofren o desprezo por ser inmigrantes, orfos de terra, de casa, de
familia; o rostro daqueles que a súa mirada revela soidade e abandono por ter
as mans demasiado engurradas. Elas son o rostro de mulleres, nais que choran
por ver como a vida dos seus fillos queda sepultada baixo o peso da corrupción,
que quita dereitos e rompe tantos anhelos, baixo o egoísmo cotián que crucifica
e sepulta a esperanza de moitos, baixo a burocracia paralizante e estéril que
non permite que as cousas cambien. Elas, na súa dor, son o rostro de todos
aqueles que, camiñando pola cidade, ven crucificada a dignidade.
No rostro destas mulleres, están moitos rostros, quizais
atopamos o teu rostro e o meu. Como elas, podemos sentir o impulso para
camiñar, a non conformarnos con que as cousas teñan que terminar así. É
verdade, levamos dentro unha promesa e a certeza da fidelidade de Deus. Pero
tamén os nosos rostros falan de feridas, falan de tantas infidelidades,
persoais e alleas, falan dos nosos intentos e loitas erradas. O noso corazón
sabe que as cousas poden ser diferentes pero, case sen darnos conta, podemos
afacernos a convivir co sepulcro, a convivir coa frustración. Máis aínda,
podemos chegar a convencernos de que esa é a lei da vida, anestesiándonos con
desafogos que o único que logran é apagar a esperanza que Deus puxo nas nosas
mans. Así son, tantas veces, os nosos pasos, así é noso andar, como o destas
mulleres, un andar entre o anhelo de Deus e unha triste resignación. Non só
morre o Mestre, con el morre a nosa esperanza.
«De
súpeto tremeu fortemente a terra» (Mt 28,2). De súpeto, estas mulleres recibiron unha sacudida, algo e
alguén lles moveu o chan. Alguén, unha vez máis saíu, ao seu encontro para
dicirlles: «Non teman», pero esta vez engadindo: «Resucitou como o dicía» (Mt 28,6). E tal é o anuncio que xeración tras xeración esta noite santa
regálanos: Non temamos irmáns, resucitou como o dicía. «A vida arrincada, destruída, aniquilada
na cruz espertou e volve latexar de novo» (cfr R. Guardini, O Señor). O latexar do Resucitado
ofrécesenos como don, como agasallo, como horizonte. O latexar do Resucitado é
o que se nos regalou, e quérellenos seguir regalando como forza transformadora,
como fermento de nova humanidade. Coa Resurrección, Cristo non moveu soamente a
pedra do sepulcro, senón que quere tamén facer saltar todas as barreiras que
nos encerran nos nosos estériles pesimismos, nos nosos calculados mundos
conceptuais que nos afastan da vida, nas nosas obsesionadas procuras de
seguridade e en desmedidas ambicións capaces de xogar coa dignidade allea.
Cando o Sumo Sacerdote e os líderes relixiosos en complicidade
cos romanos creran que podían calculalo todo, cando creran que a última palabra
estaba dita e que lles correspondía a eles establecela, Deus irrompe para
trastornar todos os criterios e ofrecer así unha nova posibilidade. Deus, unha
vez máis, sae ao noso encontro para establecer e consolidar un novo tempo, o
tempo da misericordia. Esta é a promesa reservada desde sempre, esta é a
sorpresa de Deus para o seu pobo fiel: alégrache porque a túa vida esconde un
xerme de resurrección, unha oferta de vida esperando espertar.
E iso é o que esta noite convídanos a anunciar: o latexar
do Resucitado, Cristo Vive. E iso cambiou o paso de María Magdalena e a outra
María, iso é o que as fai afastarse rapidamente e correr a dar a noticia (cf.
Mt 28,8). Iso é o que as fai volver sobre os seus pasos e sobre as súas
miradas. Volven á cidade para atoparse cos outros.
Así como ingresamos con elas ao sepulcro, convídoos a que
vaiamos con elas, que volvamos á cidade, que volvamos sobre os nosos pasos,
sobre as nosas miradas. Vaiamos con elas a anunciar a noticia, vaiamos a todos
eses lugares onde parece que o sepulcro tivo a última palabra, e onde parece
que a morte foi a única solución. Vaiamos anunciar, a compartir, a descubrir
que é certo: o Señor está Vivo. Vivo e querendo resucitar en tantos rostros que
sepultaron a esperanza, que sepultaron os soños, que sepultaron a dignidade. E
se non somos capaces de deixar que o Espírito nos conduza por este camiño,
entón non somos cristiáns.
Vaiamos e deixémonos sorprender por este amencer
diferente, deixémonos sorprender pola novidade que só Cristo pode dar. Deixemos
que a súa tenrura e amor móvannos o chan, deixemos que o seu latexar transforme
noso débil palpitar.
 |
| Papa Francisco - Vixilia Pascual 2017 |
Ningún comentario:
Publicar un comentario