Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo deste II Domingo de Pascua
 |
| Santo Pai Francisco, Domingo II de Pascua, "As aparicións aos discípulos" |
O texto completo:
Hoxe é o oitavo día despois de Pascua, e o Evanxeo de Xoán documéntanos as
dúas aparicións de Xesús resucitado aos Apóstolos reunidos no Cenáculo: a da
tarde de Pascua, na que Tomé estaba ausente, e aquela despois de oito días, con
Tomé presente. A primeira vez, o Señor mostrou aos discípulos as feridas do seu
corpo, soprou sobre eles e dixo: «Como o Pai envioume, así tamén vos envío eu»
(Xn 20, 21). Transmítelles o seu mesma misión, coa forza do Espírito Santo.
Pero esa tarde faltaba Tomé, o cal non quixo crer no testemuño dos outros.
«Se non vexo e non toco as súas chagas -di-, non o crerei» (cf. Xn 20, 25).
Oito días despois -precisamente como hoxe- Xesús volve presentarse no medio dos
seus e diríxese inmediatamente a Tomé, convidándoo a tocar as feridas das súas
mans e do seu costado. Vai ao encontro da súa incredulidade, para que, a través
dos signos da paixón, poida alcanzar a plenitude da fe pascual, é dicir a fe na
resurrección de Xesús.
Tomé é un que non se contenta e busca, pretende constatar el mesmo, ter
unha experiencia persoal. Tras as iniciais resistencias e inquietudes, ao final
tamén el chega a crer, aínda que avanzando con fatiga, pero chega á fe. Xesús
espérao con paciencia e móstrase dispoñible ante as dificultades e
inseguridades do último en chegar. O Señor proclama «bienaventurados» a aqueles
que cren sen ver (cf. v. 29) -e a primeira destes é María a súa Nai-, pero vai
tamén ao encontro da esixencia do discípulo incrédulo: «Trae o teu dedo, aquí
tes as miñas mans …» (v. 27). No contacto salvífico coas chagas do Resucitado,
Tomé manifesta as propias feridas, as propias chagas, as propias laceracións, a
propia humillación; na marca dos cravos atopa a proba decisiva de que era
amado, esperado, entendido. Atópase fronte a un Mesías cheo de dozura, de
misericordia, de tenrura. Era ese o Señor que buscaba, el, nas profundidades
secretas do propio ser, porque sempre soubera que era así. Cantos de nós
buscamos no profundo do corazón atopar a Xesús, así como é: doce,
misericordioso, tenro! Porque nós sabemos, no máis fondo, que El é así.
Reencontrado o contacto persoal coa amabilidade e a misericordiosa paciencia de
Cristo, Tomé comprende o significado profundo da súa Resurrección e,
intimamente transformado, declara a súa fe plena e total nel exclamando: «Meu
Señor e meu Deus!» (v. 28). Fermosa, fermosa expresión, esta de Tomé!
El puido «tocar» o misterio pascual que manifesta plenamente o amor
salvífico de Deus, rico en misericordia (cf. Ef 2, 4). E como Tomé tamén todos
nós: neste segundo domingo de Pascua estamos convidados a contemplar nas chagas
do Resucitado a Divina Misericordia, que supera todo límite humano e
resplandece sobre a escuridade do mal e do pecado. Un tempo intenso e
prolongado para acoller as inmensas riquezas do amor misericordioso de Deus
será o próximo Xubileu extraordinario da misericordia, cuxa bula de convocación
promulguei onte pola tarde aquí, na basílica de San Pedro. A bula comeza coas
palabras «Misericordiae vultus»: o rostro da misericordia é Xesucristo.
Dirixamos a mirada a El, que sempre nos busca, espéranos, perdóanos; tan
misericordioso que non se asusta das nosas miserias. Nas súas feridas cúranos e
perdoa todos os nosos pecados. Que a Virxe Nai axúdenos a ser misericordiosos
cos demais como Xesús o é connosco.
Papa Francisco.
Rezo do Ánxelus, Praza de San Pedro, 12 de abril – 2012
Ningún comentario:
Publicar un comentario