Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo
do Domingo XXXIV do Tempo de Ordinario - Ciclo B
Queridos irmáns e irmás, bos días!
Neste último domingo do ano litúrxico, celebramos a
solemnidade de Cristo Rei. E o Evanxeo de hoxe fainos contemplar a Xesús
mentres se presenta ante Pilato como rei dun reino que «non é deste mundo» (Xn 18, 36). Isto non significa
que Cristo sexa rei doutro mundo, senón que é rei doutro xeito, e con todo é
rei neste mundo. Trátase dunha contraposición entre dúas lóxicas. A lóxica
mundana apóiase na ambición, a
competición, combate coas armas do medo, da chantaxe e da manipulación das
conciencias. A lóxica do Evanxeo, é
dicir a lóxica de Xesús, en cambio exprésase na humildade e a gratuidade,
afírmase silenciosa pero eficazmente coa forza da verdade. Os reinos deste
mundo ás veces constrúense na arrogancia, rivalidade, opresión; o reino de
Cristo é un «reino de xustiza, de amor e de paz» (Prefacio).
Cando Xesús revelouse rei? No evento da Cruz! Quen mira a Cruz
de Cristo non pode non ver a sorprendente gratuidade do amor. Algún de vós pode
dicir: «Pero, Pai, isto foi un fracaso!». É precisamente no fracaso do pecado
—o pecado é un fracaso—, no fracaso da ambición humana, onde se atopa o triunfo
da Cruz, aí está a gratuidade do amor. No fracaso da Cruz vese o amor, este
amor que é gratuíto, que nos dá Xesús. Falar de potencia e de forza, para o
cristián, significa facer referencia á potencia da Cruz e á forza do amor de
Xesús: un amor que permanece firme e íntegro, mesmo ante o rexeitamento, e que
aparece como a realización última dunha vida dedicada á total entrega de si en
favor da humanidade. No Calvario, os presentes e os xefes se mofan de Xesús cravado na cruz, e
lánzanlle o desafío: «Sálvache a ti mesmo baixando da cruz» (Mc 15, 30). «Sálvache a ti
mesmo». Pero paradoxalmente a verdade de Xesús é a que en forma de burla
lánzanlle os seus adversarios: «A outros salvou e a si mesmo non se pode
salvar» (v. 31). Se Xesús baixase da cruz, cedería á tentación do príncipe
deste mundo; en cambio El non pode salvarse a si mesmo precisamente para poder
salvar aos demais, porque deu a súa vida por nós, por cada un de nós. Dicir:
«Xesús deu a súa vida polo mundo» é verdade, pero é máis bonito dicir: «Xesús
deu a súa vida por min».
E hoxe na praza, cada un de nós diga no seu corazón: «Deu a súa
vida por min, para poder salvar a cada un de nós dos nosos pecados». E isto,
quen o entendeu? Entendeuno ben un dos dous ladróns que foron crucificados con
El, chamado o «bo ladrón», que lle suplica: «Xesús, acórdache de min cando
chegues ao teu reino» (Lc 23, 42). E leste era un malfeitor, era un corrupto
e estaba aí condenado á morte precisamente por todas as brutalidades que
cometera na súa vida. Pero viu na actitude de Xesús, na humildade de Xesús, o
amor.
E esta é a forza do reino de Cristo: é o amor. Por isto a
maxestade de Xesús non nos oprime, senón que nos libera das nosas debilidades e
miserias, animándonos a percorrer os camiños do ben, a reconciliación e o
perdón. Miremos a Cruz de Xesús, miremos ao bo ladrón e digamos todos xuntos o
que dixo o bo ladrón: «Xesús, acórdache de min cando chegues ao teu reino».
Todos xuntos: «Xesús, acórdache de min cando chegues ao teu reino». Pedir a
Xesús, cando sintamos débiles, pecadores, derrotados, que nos mire e dicir: «Ti
estás aí. Non te esquezas de min!».
Ante as moitas laceraciones no mundo e as demasiadas feridas na carne dos
homes, pidamos á Virxe María que nos sosteña no noso compromiso de imitar a Xesús,
o noso rei, facendo presente o seu reino con xestos de tenrura, comprensión e
misericordia.
 |
| Es Tí o Rei dos Xudeus? Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo segundo San Xoán. Xn 18, 33 – 37 |
Francisco
Rezo
do Ánxelus. Praza de San Pedro. Domingo, 22 de novembro – 2015
