Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo
do Domingo XXXIII do Tempo de Ordinario - Ciclo B
Queridos irmáns e irmás, bos días!
O Evanxeo deste penúltimo domingo do ano litúrxico propón unha parte do
discurso de Xesús sobre os derradeiros eventos da historia humana, orientada
cara á plena realización do Reino de Deus (cf. Mc 13, 24-32). É un discurso que
Xesús pronunciou en Xerusalén, antes da súa última Pascua. Contén algúns
elementos apocalípticos, como guerras, carestías, catástrofes cósmicas: «O sol
escurecerase, a lúa non dará o seu esplendor, as estrelas caerán do ceo, os
astros cambalearanse» (vv. 24-25). Con todo, estes elementos non son a cousa
esencial da mensaxe. O núcleo central en torno ao cal vira o discurso de Xesús
é El mesmo, o misterio da súa persoa e da súa morte e resurrección, e o seu
regreso ao final dos tempos.
A nosa meta final é o encontro co Señor resucitado. Eu quixésevos
preguntar: cantos de vós pensades nisto? Haberá un día en que eu me atoparei
cara a cara co Señor. E esta é a nosa meta: este encontro. Nós non esperamos un
tempo ou un lugar, imos ao encontro dunha persoa: Xesús. Por tanto, o problema
non é «cando» sucederán os sinais premonitorias dos últimos tempos, senón o
estar preparados para o encontro. E non se trata nin se queira de saber «como»
sucederán estas cousas, senón «como» debemos comportarnos, hoxe, mentres as
esperamos. Estamos chamados a vivir o presente, construíndo o noso futuro con
serenidade e confianza en Deus. A parábola da figueira que xermina, como
símbolo do verán xa próximo, (cf. vv. 28-29), di que a perspectiva do final non
nos desvía da vida presente, senón que nos fai mirar os nosos días cunha óptica
de esperanza. É esa virtude tan difícil de vivir: a esperanza, a máis pequena
das virtudes, pero a máis forte. E a nosa esperanza ten un rostro: o rostro do
Señor resucitado, que vén «con gran poder e gloria» (v. 26), que manifesta o
seu amor crucificado, transfigurado na resurrección. O triunfo de Xesús ao
final dos tempos, será o triunfo da Cruz; a demostración de que o sacrificio
dun mesmo por amor ao próximo e a imitación de Cristo, é o único poder
vitorioso e o único punto fixo no medio da confusión e traxedias do mundo.
O Señor Xesús non é só o punto de chegada da peregrinación terrea, senón
que é unha presenza constante na nosa vida: sempre está ao noso lado, sempre
nos acompaña; por isto cando fala do futuro e impúlsanos cara a ese, é sempre
para reconducirnos no presente. El contraponse aos falsos profetas, contra os
visionarios que prevén a proximidade do fin do mundo e contra o fatalismo. El
está á beira, camiña connosco, quérenos. Quere subtraer aos seus discípulos de
cada época da curiosidade polas datas, as previsións, os horóscopos, e
concentra a nosa atención no hoxe da historia. Eu tería ganas de preguntarvos
—pero non respondades, cada un responda interiormente—: cantos de vós ledes o
horóscopo do día? Cada un que se responda.. E cando teñas de ler o horóscopo,
mira a Xesús, que está contigo. É mellor, farache mellor. Esta presenza de
Xesús chámanos á espera e a vixilancia, que exclúen tanto a impaciencia como o
adormecemento, tanto as fuxidas cara adiante como o permanecer encarcerados no
momento actual e no mundano.
Tamén nos nosos días non faltan as calamidades naturais e morais, e
tampouco a adversidade e as desgrazas de todo tipo. Todo pasa —lémbranos o
Señor—; só El, a súa Palabra permanece como luz que guía, anima os nosos pasos
e perdóanos sempre, porque está á beira noso. Só é necesario miralo e cámbianos
o corazón. Que a Virxe María axúdenos a confiar en Xesús, o sólido fundamento
da nosa vida, e a perseverar con alegría no seu amor.
 |
| A chegada do Fillo do Home. Reflexión do Evanxeo segundo San Marcos (Mc 13, 24 – 32) - Papa Francisco |
Francisco
Rezo
do Ánxelus. Praza de San Pedro. Domingo, 15 de novembro – 2015
Ningún comentario:
Publicar un comentario