Reflexión do Papa Bieito XVI do Evanxeo do 1º Domingo de Advento

Reflexión do Papa Bieito XVI do Evanxeo do

1º Domingo de Advento

Queridos irmáns e irmás:

Hoxe iniciamos con toda a Igrexa o novo Ano litúrxico: un novo camiño de fe, para vivir xuntos nas comunidades cristiás, pero tamén, como sempre, para percorrer dentro da historia do mundo, a fin de abrila ao misterio de Deus, á salvación que vén do seu amor. O Ano litúrxico comeza co tempo de Advento: tempo estupendo no que se esperta nos corazóns a espera do retorno de Cristo e a memoria da súa primeira vinda, cando se desposuíu da súa gloria divina para asumir a nosa carne mortal.

«Velade!». Este é o chamamento de Xesús no Evanxeo de hoxe. Diríxeo non só aos seus discípulos, senón a todos: «Velade!» ( Mc 13, 37). É unha exhortación saudable que nos lembra que a vida non ten só a dimensión terrea, senón que está proxectada cara a un «máis aló», como unha planta que xermina da terra e ábrese cara ao ceo. Unha planta pensante, o home, dotada de liberdade e responsabilidade, polo que cada un de nós será chamado a render contas de como viviu, de como utilizou as súas propias capacidades: se as conservou para si ou as fixo frutificar tamén para o ben dos irmáns.

Do mesmo xeito, Isaías, o profeta do Advento, fainos reflexionar hoxe cunha aprémante oración, dirixida a Deus en nome do pobo. Recoñece as faltas da súa xente, e en certo momento di: «Ninguén invocaba o teu nome, ninguén saía do letargo para adherirse a ti; pois nos ocultabas o teu rostro e entregábasnos ao poder da nosa culpa» ( Is 64, 6). Como non quedar impresionados por esta descrición? Parece reflectir certos panoramas do mundo posmoderno: as cidades onde a vida resulta anónima e horizontal, onde Deus parece ausente e o home o único amo, coma se fose el o artífice e o director de todo: construcións, traballo, economía, transportes, ciencias, técnica, todo parece depender só do home. E, ás veces, neste mundo que se presenta case perfecto, suceden cousas desconcertantes, na natureza ou na sociedade, polas que pensamos que Deus se retirou, que, por así dicir, abandonounos a nós mesmos.

En realidade, o verdadeiro «señor» do mundo non é o home, senón Deus. O Evanxeo di: «Velade entón, pois non sabedes cando virá o señor da casa, se á tardiña ou a noite, ou ao canto do galo, ou ao amencer: non sexa que veña inesperadamente e atópevos durmidos» (Mc 13, 35-36). O Tempo de Advento vén cada ano para lembrarnos isto, para que a nosa vida recupere a súa orientación correcta, cara ao rostro de Deus. O rostro non dun «señor», senón dun Pai e dun Amigo. Coa Virxe María, que nos guía no camiño do Advento, fagamos nosas as palabras do profeta. «Señor, ti es o noso pai; nós a arxila e ti o noso oleiro: todos somos obra da túa man» ( Is 64, 7).

Rezo do Ánxelus. Praza de San Pedro. I Domingo de Advento, 27 de novembro – 2011.

Hai que estar atentos - Papa Bieito XVI