Reflexión do Papa Bieito XVI do Evanxeo do
1º Domingo de Advento
Queridos
irmáns e irmás:
Hoxe
iniciamos con toda a Igrexa o novo Ano litúrxico: un novo camiño de
fe, para vivir xuntos nas comunidades cristiás, pero tamén, como
sempre, para percorrer dentro da historia do mundo, a fin de abrila
ao misterio de Deus, á salvación que vén do seu amor. O Ano
litúrxico comeza co tempo de Advento: tempo estupendo no que se
esperta nos corazóns a espera do retorno de Cristo e a memoria da
súa primeira vinda, cando se desposuíu da súa gloria divina para
asumir a nosa carne mortal.
«Velade!».
Este é o chamamento de Xesús no Evanxeo de hoxe. Diríxeo non só
aos seus discípulos, senón a todos: «Velade!» ( Mc 13, 37). É
unha exhortación saudable que nos lembra que a vida non ten só a
dimensión terrea, senón que está proxectada cara a un «máis
aló», como unha planta que xermina da terra e ábrese cara ao ceo.
Unha planta pensante, o home, dotada de liberdade e
responsabilidade, polo que cada un de nós será chamado a render
contas de como viviu, de como utilizou as súas propias capacidades:
se as conservou para si ou as fixo frutificar tamén para o ben dos
irmáns.
Do
mesmo xeito, Isaías, o profeta do Advento, fainos reflexionar hoxe
cunha aprémante oración, dirixida a Deus en nome do pobo. Recoñece
as faltas da súa xente, e en certo momento di: «Ninguén invocaba o
teu nome, ninguén saía do letargo para adherirse a ti; pois nos
ocultabas o teu rostro e entregábasnos ao poder da nosa culpa» ( Is
64, 6). Como non quedar impresionados por esta descrición? Parece
reflectir certos panoramas do mundo posmoderno: as cidades onde a
vida resulta anónima e horizontal, onde Deus parece ausente e o home
o único amo, coma se fose el o artífice e o director de todo:
construcións, traballo, economía, transportes, ciencias, técnica,
todo parece depender só do home. E, ás veces, neste mundo que se
presenta case perfecto, suceden cousas desconcertantes, na natureza
ou na sociedade, polas que pensamos que Deus se retirou, que, por así
dicir, abandonounos a nós mesmos.
En
realidade, o verdadeiro «señor» do mundo non é o home, senón
Deus. O Evanxeo di: «Velade entón, pois non sabedes cando virá o
señor da casa, se á tardiña ou a noite, ou ao canto do galo, ou ao
amencer: non sexa que veña inesperadamente e atópevos durmidos»
(Mc 13, 35-36). O Tempo de Advento vén cada ano para lembrarnos
isto, para que a nosa vida recupere a súa orientación correcta,
cara ao rostro de Deus. O rostro non dun «señor», senón dun Pai e
dun Amigo. Coa Virxe María, que nos guía no camiño do Advento,
fagamos nosas as palabras do profeta. «Señor, ti es o noso pai; nós
a arxila e ti o noso oleiro: todos somos obra da túa man» ( Is 64,
7).
Rezo
do Ánxelus. Praza de San Pedro. I Domingo de Advento, 27 de novembro
– 2011.
 |
| Hai que estar atentos - Papa Bieito XVI |
