Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo do Domingo XXXII do Tempo de Ordinario - Ciclo B
Queridos irmáns e irmás, bos días, con este sol fermoso!
O episodio do Evanxeo deste domingo componse de dous
partes: nunha descríbese como non deben ser os seguidores de Cristo; na outra,
proponse un ideal exemplar de cristián.
Comecemos pola primeira: que é o que non debemos facer.
Na primeira parte, Xesús sinala tres defectos que se manifestan no estilo de
vida de escríbalos, mestres da lei: soberbia, avidez e hipocrisía. A eles —di
Xesús— encántalles «que lles fagan reverencia nas prazas, buscan os asentos de
honra nas sinagogas e os primeiros postos nos banquetes» (Mc 12, 38-39). Pero,
baixo aparencias tan solemnes, escóndense a falsidade e a inxustiza. Mentres se
pavonan en público, usan a súa autoridade para «devorar os bens das viúvas» (v.
40), ás que se consideraba, xunto cos orfos e os estranxeiros, as persoas máis
indefensas e desamparadas. Por último, escríbalos «aparentan facer longas
oracións» (v. 40). Tamén hoxe existe o risco de comportarse desta forma. Por
exemplo, cando se separa a oración da xustiza, porque non se pode render culto
a Deus e causar dano aos pobres. Ou cando se di que se ama a Deus e, con todo,
anteponse a El a propia vangloria, o propio proveito.
Tamén a segunda parte do Evanxeo de hoxe vai nesta liña.
A escena ambiéntase no templo de Xerusalén, precisamente no lugar onde a xente
botaba as moedas como esmola. Hai moitos ricos que botan tantas moedas, e unha
pobre muller, viúva, que dá apenas dúas pequenas moedas. Xesús observa
atentamente a esa muller e indica aos discípulos o forte contraste da escena.
Os ricos deron, con gran ostentación, o que para eles era superfluo, mentres
que a viúva, con discreción e humildade, botou «todo o que tiña para vivir» (v.
44); por iso —di Xesús— ela deu máis que todos. Debido á súa extrema pobreza,
puidese ofrecer unha soa moeda para o templo e quedar coa outra. Pero ela non
quere ir á metade con Deus: prívase de todo. Na súa pobreza comprendeu que,
tendo a Deus, teno todo; sente amada totalmente por El e, á súa vez, ámao
totalmente. Que bonito exemplo esa velliña!
Xesús, hoxe, dinos tamén a nós que o metro para xulgar
non é a cantidade, senón a plenitude. Hai unha diferenza entre cantidade e
plenitude. Ti podes ter tanto diñeiro, pero ser unha persoa baleira. Non hai
plenitude no teu corazón. Pensade esta semana na diferenza que hai entre cantidade
e plenitude. Non é cousa de billeteira, senón de corazón. Hai diferenza entre
billeteira e corazón… Hai enfermidades cardíacas que fan que o corazón se baixe
ata a billeteira… E isto non vai ben! Amar a Deus «con todo o corazón»
significa confiar nel, na súa providencia, e servilo nos irmáns máis pobres,
sen esperar nada a cambio.
Permitídeme que conte unha anécdota, que sucedeu na miña
diocese anterior. Estaban na mesa unha mamá cos seus tres fillos; o papá estaba
no traballo; estaban a comer filetes empanados… Nese momento, chaman á porta e
un dos fillos —pequenos, 5, 6 anos, e 7 anos o máis grande— vén e di: «Mamá,
hai un esmoleiro que pide comida». E a mamá, unha boa cristiá, pregúntalles:
«que facemos?». —«Démoslle mamá…». —«De acordo». Toma o garfo e o coitelo e
quítalles a metade de cada filete. «Ah, non, mamá non! Así non! Dállo do
trigo». —«Non, preparamos tres bocadillos con isto!». E os fillos aprenderon
que a verdadeira caridade faise non co que nos sobra, senón co que nos é
necesario. Estou seguro que esa tarde tiveron un pouco de fame... Pero, así se
fai.
Ante as necesidades do próximo, estamos chamados a
privarnos —como eses nenos, da metade do filete— de algo indispensable, non só
do superfluo; estamos chamados a dar o tempo necesario, non só o que nos sobra;
estamos chamados a dar enseguida sen reservas algún talento noso, non despois
de utilizalo para os nosos obxectivos persoais ou de grupo.
Pidamos ao Señor que nos admita na escola desta pobre
viúva, que Xesús, co desconcerto dos discípulos, fai subir á cátedra e presenta
como mestra de Evanxeo vivo. Por intercesión de María, a muller pobre que deu
toda a súa vida a Deus por nós, pidamos o don dun corazón pobre, pero rico
dunha xenerosidade alegre e gratuíta.
Francisco
Rezo do Ánxelus.
Praza de San Pedro. Domingo, 8 de novembro – 2015
Ningún comentario:
Publicar un comentario