Reflexión do Papa Francisco do Evanxeo do 1º Domingo de Coresma
Queridos
irmáns e irmás, bos días!
O
mércores pasado, co rito da Cinza, principiou a Coresma, e hoxe é o
primeiro domingo deste tempo litúrxico fai referencia aos corenta
días que Xesús pasou no deserto, despois do bautismo no río
Xordán. Escribe san Marcos no Evanxeo de hoxe: «O Espírito
empuxouno ao deserto. quedou no deserto corenta días, sendo tentado
por Satanás; vivía coas feras e os anxos servíano» (1, 12-13).
Con estas concisas palabras o evanxelista describe a proba que Xesús
afrontou voluntariamente, antes de iniciar a súa misión mesiánica.
É unha proba da que o Señor sae vitorioso e que o prepara para
anunciar o Evanxeo do Reino de Deus. El, neses corenta días de
soidade, enfrontouse a Satanás «corpo a corpo», desenmascarou as
súas tentacións e venceuno. E nel vencemos todos, pero a nós
tócanos protexer esta vitoria na nosa vida diaria.
A
Igrexa fainos lembrar ese misterio ao comezo da Coresma, porque nos
dá a perspectiva e o sentido deste tempo, que é un tempo de combate
—en Coresma débese combater—, un tempo de combate espiritual
contra o espírito do mal (cf. Oración recada do Mércores de
Cinza). E mentres atravesamos o «deserto» cuaresmal, manteñamos a
mirada dirixida á Pascua, que é a vitoria definitiva de Xesús
contra o Maligno, contra o pecado e contra a morte. Velaquí entón o
significado deste primeiro domingo de Coresma: volver situarnos
decididamente no camiño de Xesús, o camiño que nos leva cara á
vida. Mirar a Xesús, o que fixo Xesús, e ir con El.
E
este camiño de Xesús pasa a través do deserto. O deserto é o
lugar onde se pode escoitar a voz de Deus e a voz do tentador. No
rumor, na confusión isto non se pode facer; óense só as voces
superficiais. En cambio, no deserto podemos baixar en profundidade,
onde se xoga verdadeiramente o noso destino, a vida ou a morte. E
como escoitamos a voz de Deus? Escoitámola na súa Palabra. Por iso
é importante coñecer as Escrituras, porque doutro xeito non
saberemos responder ás asechanzas do maligno. E aquí quixese volver
ao meu consello de ler cada día o Evanxeo: cada día ler o Evanxeo,
meditalo, un pouco, dez minutos; e levalo mesmo sempre connosco: no
peto, na carteira... Pero ter o Evanxeo ao alcance da man. O deserto
cuaresmal axúdanos a dicir non á mundanidad, aos «ídolos»,
axúdanos a facer eleccións valentes conformes ao Evanxeo e a
reforzar a solidariedade cos irmáns.
Entón
entramos no deserto sen medo, porque non estamos sós: estamos con
Xesús, co Pai e co Espírito Santo. É máis, como o foi para Xesús,
é precisamente o Espírito Santo quen nos guía polo camiño
coresmal, o mesmo Espírito que descendeu sobre Xesús e que
recibimos no Bautismo. A Coresma, por iso, é un tempo propicio que
debe conducirnos a tomar cada vez máis conciencia de canto o
Espírito Santo, recibido no Bautismo, obrou e pode obrar en nós. E
ao final do itinerario coresmal, na Vixilia pascual, poderemos
renovar con maior consciencia a alianza bautismal e os compromisos
que dela derivan.
Que
a Virxe santa, modelo de docilidade ao Espírito, axúdenos a
deixarnos conducir por El, que quere facer de cada un de nós unha
«nova criatura».
A
Ela encomendo, en especial, esta semana de exercicios espirituais,
que iniciará hoxe pola tarde, e na que participarei xuntamente cos
meus colaboradores da Curia romana. Rezade para que neste «deserto»
que son os exercicios espirituais podamos escoitar a voz de Xesús e
tamén corrixir tantos defectos que todos nós temos, e facer fronte
ás tentacións que cada día atácannos. Pídovos, por tanto, que
nos acompañedes coa vosa oración.
Praza
de San Pedro. Rezo do Ánxelus, Domingo 22 de febreiro – 2015
 |
| Papa Francisco - Coresma |
Ningún comentario:
Publicar un comentario