Mensaxe do Papa Francisco para a Coresma - 2018
Queridos
irmáns e irmás:
Unha
vez máis nos sae ao encontro a Pascua do Señor. Para prepararnos a
recibila, a Providencia de Deus ofrécenos cada ano a Coresma, «signo
sacramental da nosa conversión», que anuncia e realiza a
posibilidade de volver ao Señor con todo o corazón e con toda a
vida.
Como
todos os anos, con esta mensaxe desexo axudar a toda a Igrexa a vivir
con gozo e con verdade este tempo de graza; e fágoo inspirándome
nunha expresión de Xesús no Evanxeo de Mateu: «Ao medrar a
maldade, arrefriarase o amor na maioría» (24,12).
Esta
frase atópase no discurso que fala do fin dos tempos e que está
ambientado en Xerusalén, no Monte das Oliveiras, precisamente alí
onde terá comezo a paixón do Señor. Xesús, respondendo a unha
pregunta dos seus discípulos, anuncia unha gran tribulación e
describe a situación na que podería atoparse a comunidade dos
fieis: fronte a acontecementos dolorosos, algúns falsos profetas
enganarán a moita xente ata ameazar con apagar a caridade nos
corazóns, que é o centro de todo o Evanxeo.
Os
falsos profetas
Escoitemos
esta pasaxe e preguntémonos: que formas asumen os falsos profetas?
Son
como «encantadores de serpes», ou sexa, aprovéitanse das emocións
humanas para escravizar ás persoas e levalas onde eles queren.
Cantos fillos de Deus déixanse fascinar polas lisonjas dun pracer
momentáneo, ao que se lle confunde coa felicidade. Cantos homes e
mulleres viven como encantados pola ilusión do diñeiro, que os fai
en realidade escravos do lucro ou de intereses ruíns. Cantos viven
pensando que se bastan a si mesmos e caen presa da soidade.
Outros
falsos profetas son eses «charlatáns» que ofrecen solucións
sinxelas e inmediatas para os sufrimentos, remedios que con todo
resultan ser completamente inútiles: cantos son os mozos aos que se
lles ofrece o falso remedio da droga, dunhas relacións de «usar e
tirar», de ganancias fáciles pero deshonestas. Cantos se deixan
cativar por unha vida completamente virtual, en que as relacións
parecen máis sinxelas e rápidas pero que despois resultan
dramaticamente sen sentido. Estes estafadores non só ofrecen cousas
sen valor senón que quitan o máis valioso, como a dignidade, a
liberdade e a capacidade de amar. É o engano da vaidade, que nos
leva a pavonearnos… facéndonos caer no ridículo; e o ridículo
non ten volta atrás. Non é unha sorpresa: desde sempre o demo, que
é «mentireiro e pai da mentira» (Xn 8,44), presenta o mal como ben
e o falso como verdadeiro, para confundir o corazón do home. Cada un
de nós, por tanto, está chamado a discernir e a examinar no seu
corazón se sente ameazado polas mentiras destes falsos profetas.
Temos que aprender a non quedarnos nun nivel inmediato, superficial,
senón a recoñecer que cousas son as que deixan no noso interior
unha pegada boa e máis duradeira, porque veñen de Deus e certamente
serven para o noso ben.
Un
corazón frío
Dante
Alighieri, na súa descrición do inferno, imaxínase ao diaño
sentado nun trono de xeo; a súa morada é o xeo do amor extinguido.
Preguntémonos entón: como se arrefría en nós a caridade? Cales
son os sinais que nos indican que o amor corre o risco de apagarse en
nós?
O
que apaga a caridade é ante todo a avidez polo diñeiro, «raíz de
todos os males» (1 Tm 6,10); a esta séguelle o rexeitamento de Deus
e, por tanto, o non querer buscar consolo nel, preferindo quedarnos
coa nosa desolación antes que sentirnos confortados pola súa
Palabra e as súas Sacramentos. Todo isto transfórmase en violencia
que se dirixe contra aqueles que consideramos unha ameaza para as
nosas «certezas»: o neno por nacer, o ancián enfermo, o hóspede
de paso, o estranxeiro, así como o próximo que non corresponde ás
nosas expectativas.
Tamén
a creación é unha testemuña silenciosa deste arrefriado da
caridade: a terra está envelenada por mor dos refugallos arroxados
por neglixencia e interese; os mares, tamén contaminados, teñen que
recubrir por desgraza os restos de tantos náufragos das migracións
forzadas; os ceos —que no designio de Deus cantan a súa gloria—
ven sucados por máquinas que fan chover instrumentos de morte.
O
amor arrefríase tamén nas nosas comunidades: na Exhortación
apostólica Evangelii gaudium tratei de describir os sinais máis
evidentes desta falta de amor. estas son: a acedia egoísta, o
pesimismo estéril, a tentación de illarse e de establecer continuas
guerras fratricidas, a mentalidade mundana que induce a ocuparse só
do aparente, diminuíndo deste xeito o entusiasmo misioneiro.
Que
podemos facer?
Se
vemos dentro de nós e ao noso ao redor os signos que antes
describín, a Igrexa, a nosa nai e mestra, ademais da medicina ás
veces amarga da verdade, ofrécenos neste tempo de Coresma o doce
remedio da oración, a esmola e o xaxún.
O
feito de dedicar máis tempo á oración fai que o noso corazón
descubra as mentiras secretas coas cales nos enganamos a nós mesmos,
para buscar finalmente o consolo en Deus. El é o noso Pai e desexa
para nós a vida.
O
exercicio da esmola libéranos da avidez e axúdanos a descubrir que
o outro é o meu irmán: nunca o que teño é só meu. Canto
desexaría que a esmola se convertese para todos nun auténtico
estilo de vida. Do mesmo xeito que, como cristiáns, gustaríame que
seguísemos o exemplo dos Apóstolos e vísemos na posibilidade de
compartir os nosos bens cos demais un testemuño concreto da comuñón
que vivimos na Igrexa. A este propósito fago miña a exhortación de
san Pablo, cando convidaba os corintios a participar na colecta para
a comunidade de Xerusalén: «Convenvos» (2 Co 8,10). Isto vale
especialmente en Coresma, un tempo no que moitos organismos realizan
colectas en favor de igrexas e poboacións que pasan por
dificultades. E canto querería que tamén nas nosas relacións
cotiás, ante cada irmán que nos pide axuda, pensásemos que se
trata dunha chamada da divina Providencia: cada esmola é unha
ocasión para participar na Providencia de Deus cara aos seus fillos;
e se el hoxe sérvese de min para axudar a un irmán, non vai prover
tamén mañá ás miñas necesidades, el, que non se deixa gañar por
ninguén en xenerosidade?
O
xaxún, por último, debilita a nosa violencia, desármanos, e
constitúe unha importante ocasión para crecer. Por unha banda,
permítenos experimentar o que senten aqueles que carecen do
indispensable e coñecen o aguillón da fame; por outra, expresa a
condición do noso espírito, famento de bondade e sedento da vida de
Deus. O xaxún espértanos, fainos estar máis atentos a Deus e ao
próximo, inflama nosa vontade de obedecer a Deus, que é o único
que sacia a nosa fame.
Querería
que a miña voz traspasase as fronteiras da Igrexa católica, para
que chegase a todos vostedes, homes e mulleres de boa vontade,
dispostos a escoitar a Deus. Se senten aflixidos como nós, porque no
mundo esténdese a iniquidade, se lles preocupa a frialdade que
paraliza o corazón e as obras, se ven que se debilita o sentido
dunha mesma humanidade, únanse a nós para invocar xuntos a Deus,
para ayunar xuntos e entregar xuntos o que podamos como axuda para os
nosos irmáns.
O
lume da Pascua
Convido
especialmente os membros da Igrexa para emprender con celo o camiño
da Coresma, sostidos pola esmola, o xaxún e a oración. Se en moitos
corazóns ás veces dá a impresión de que a caridade se ha apagado,
no corazón de Deus non se apaga. El sempre nos dá unha nova
oportunidade para que podamos empezar a amar de novo.
Unha
ocasión propicia será a iniciativa «24 horas para o Señor», que
este ano nos convida novamente a celebrar o Sacramento da
Reconciliación nun contexto de adoración eucarística. No 2018 terá
lugar o venres 9 e o sábado 10 de marzo, inspirándose nas palabras
do Salmo 130,4: «De ti procede o perdón». En cada diocese, polo
menos unha igrexa permanecerá aberta durante 24 horas seguidas, para
permitir a oración de adoración e a confesión sacramental.
Na
noite de Pascua reviviremos o suxestivo rito de acender o cirio
pascual: a luz que provén do «lume novo» aos poucos disipará a
escuridade e iluminará a asemblea litúrxica. «Que a luz de Cristo,
resucitado e glorioso, disipe as tebras do noso corazón e do noso
espírito», para que todos podamos vivir a mesma experiencia dos
discípulos de Emaús: despois de escoitar a Palabra do Señor e de
alimentarnos co Pan eucarístico o noso corazón volverá arder de
fe, esperanza e caridade.
Bendígoos
de todo corazón e rezo por vostedes.
Non
se esquezan de rezar por min.
Vaticano,
1 de novembro de 2017
Solemnidade
de Todos os Santos
Francisco
 |
| Papa Francisco - Coresma 2018 |
Ningún comentario:
Publicar un comentario