Confraria da Virxe do Carme - Barallobre

Domingo 3 de Coresma - Ciclo A, 19 de marzo – 2017

Lectura do Evanxeo segundo Xoán,  (Xn. 17, 1 - 9)

Xesús conversa coa Samaritana

Naquel tempo chegou Xesús a unha cidade da Samaría chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a seu fillo Xosé.  Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o pozo. Era ó pé do mediodía.  Chegou unha muller da Samaría sacar auga. E Xesús díxolle:

-          Dáme de beber.

(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).

Preguntoulle entón a muller samaritana:

 ‑ Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).

Respondeulle Xesús:

 - Se coñecése-lo don de Deus e quen é o que che di "dáme de beber", ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.

Replicoulle a muller:

 - Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo, de onde pensas quitar esa auga viva? Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mais o seu gando?

Xesús contestoulle:

 - Todo o que bebe auga desta, terá sede outra vez; pero o que beba da auga que eu lle darei, nunca mais terá sede: a auga que eu lle darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.

A muller suplicou:

 - Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter que vir aquí por ela.

Díxolle Xesús:

 - Vai chamar polo teu marido e volve aquí.

A muller contestou:

 - Non teño marido.

Xesús díxolle:

 - Falaches ben, dicindo "non teño marido"; tiveches cinco homes e o que tes agora non é teu marido. Desta si que falaches a verdade.

A muller respondeu:

 - Señor, vexo que ti es profeta. Os nosos pais adoraron neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar.

Xesús díxolle:

 - Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte nin en Xerusalén adoraréde-lo Pai. Vós adoráde-lo que non coñecedes; nós adoramos o que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus. Pero chega a hora ‑é xa agora‑ en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.

Respondeu a muller:

 - Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando el veña, hanos anunciar todas as cousas.

Díxolle Xesús:

 - Son eu, o que está falando contigo.

Nisto chegaron os seus discípulos e chamoulles a atención que falase cunha muller. Pero ningún lle preguntou: "Que pretendes?" ou "De que falas con esa?"

Entón, deixando a muller o seu cántaro, foi á vila e díxolles ós veciños:

 - Vide ver un home que me dixo todo canto eu fixen.  Non será el o Mesías?

Eles saíron da vila e viñeron onda el.  Mentres, os seus discípulos insistíanlle:

 - Rabbí, come.

Mais el díxolles:

 - Eu teño para xantar unha comida que vós non sabedes.

Dicíanse entón os discípulos, uns ós outros:

 - Traeríalle alguén de comer?

Xesús díxolles:

 - A miña comida é facer a vontade daquel que me mandou e levar a remate a súa obra. Non dicides vós que aínda faltan catro meses para que chegue a seitura?  Ben, pois mirade o que vos digo: erguede os vosos ollos e veredes que os campos están brancos para a seitura.  O que sega recibe a paga e recolle froito para a vida eterna; de xeito que se alegran tanto quen sementa coma quen sega.  Pois nisto é verdadeiro o dito de que un é quen sementa e outro quen recolle.  Eu mandeivos recolle-lo que vós non traballastes: outros traballaron e vós recolléste-lo froito do seu traballo.

Moitos samaritanos daquela vila creron nel, pola palabra da muller, que declaraba: "díxome todo canto eu fixen".  Por iso os samaritanos chegados onda el, rogábanlle que quedase con eles; e quedou alí dous días.  E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo.  Dicíanlle despois á muller:

- Xa non cremos polo que ti nos dixeches: nós mesmos o escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.

Palabra de Deus.

Xesús conversa coa Samaritana